Περί του Γιώργου του Τσίγκου
Γραφει ο Λογιοτατος.
https://logiotatos.blogspot.com/?m=1
Ήταν το πολύ μακρινό 1992 νομίζω. Τα χρόνια έχουν περάσει ανεπιστρεπτί και η ριμάδα η μνήμη μου δε με βοηθάει πια. Θυμάμαι είχαμε στο γυμνάσιο καταλήψεις, στη διακυβέρνηση της χώρας είχε θρονιαστεί ο συγχωρεμένος ο ψηλός γκαντέμης (ο Μητσοτάκης ο πρεσβύτερος καλέ μακριά από μας) και γενικότερα υπήρχε ένας κοινωνικός αναβρασμός. Περί μουσικών δρώμενων ουδείς λόγος. Κυριαρχούσε το λαϊκό, με λίγες δόσεις χαζο-ποπ τύπου Ρουβά. Η μόνη μας μουσική διέξοδος, ελέω απουσίας ίντερνετ, ήταν οι ραδιοφωνικοί σταθμοί. Τω καιρώ λοιπόν εκείνω εν Πειραιεί (τρέντυ λόγω των αγίων ημερών που διανύουμε) εξέπεμπε και ακόμα συνεχίζεται η λειτουργία του ο ραδιοφωνικός σταθμός Atlantis. Υπήρξε θυμάμαι και εκπομπή για την ανεξάρτητη ελληνική ροκ σκηνή. Με κατανυκτική προσοχή κρεμόμασταν από τα χείλη του παραγωγού ο οποίος παρέθετε πληροφορίες για το εκάστοτε συγκρότημα που έπαιζε. Προλογίζοντας ένα από τα τραγούδια αναφέρθηκε στο συγκρότημα Μαύροι Κύκλοι. Ανέφερε ότι ήταν σχετικά καινούριο στο χώρο με έντονο κοινωνικό- πολιτικό και αντιεξουσιαστικό μουσικό υπόβαθρο. Εγώ αμέσως τσίμπησα και άκουσα μετά προσοχής το μακροσκελές έπος '' Τετραγωνισμένα φύλλα''. Με το τέλος του τραγουδιού ένιωσα δέος μπροστά στο μεγαλείο του στιχουργού του οποίου το όνομα δε γνώριζα μέχρι τότε. Ο παρουσιαστής λοιπόν ανέφερε το όνομα του. Γιώργος Τσίγκος, ο ποιητής-στιχουργός. Έκτοτε έφαγα τον κόσμο να βρω και λοιπά τραγούδια του, οπότε και με βοήθησε μια φίλη μου και γειτόνισσα, η οποία ήταν ήδη μυημένη στους Μαύρους Κύκλους. Η συνέχεια είναι γνωστή. Κάθε δίσκος του συγκροτήματος έφτανε στα αφτιά μου και με έκανε να σκέφτομαι πως στη μικρή μας Ελλάδα το ροκ άργησε να ανθίσει μερικές δεκαετίες σε σχέση με το εξωτερικό. Εν κατακλείδι, ποτέ δεν είναι αργά ''Να ουρλιάξουμε ματώνοντας το λαιμό μας για όλα τα χαμένα βράδια μας...'
Καλά τα λόγια αλλά εδώ μιλάμε για μουσική , ας παίξουμε κάνα τραγουδάκι!
Για αρχή , το τραγούδι με το οποίο όλοι τον γνωρίσαμε.
Συνέχεια με κάτι πιο σκληρό!
https://logiotatos.blogspot.com/?m=1
Ήταν το πολύ μακρινό 1992 νομίζω. Τα χρόνια έχουν περάσει ανεπιστρεπτί και η ριμάδα η μνήμη μου δε με βοηθάει πια. Θυμάμαι είχαμε στο γυμνάσιο καταλήψεις, στη διακυβέρνηση της χώρας είχε θρονιαστεί ο συγχωρεμένος ο ψηλός γκαντέμης (ο Μητσοτάκης ο πρεσβύτερος καλέ μακριά από μας) και γενικότερα υπήρχε ένας κοινωνικός αναβρασμός. Περί μουσικών δρώμενων ουδείς λόγος. Κυριαρχούσε το λαϊκό, με λίγες δόσεις χαζο-ποπ τύπου Ρουβά. Η μόνη μας μουσική διέξοδος, ελέω απουσίας ίντερνετ, ήταν οι ραδιοφωνικοί σταθμοί. Τω καιρώ λοιπόν εκείνω εν Πειραιεί (τρέντυ λόγω των αγίων ημερών που διανύουμε) εξέπεμπε και ακόμα συνεχίζεται η λειτουργία του ο ραδιοφωνικός σταθμός Atlantis. Υπήρξε θυμάμαι και εκπομπή για την ανεξάρτητη ελληνική ροκ σκηνή. Με κατανυκτική προσοχή κρεμόμασταν από τα χείλη του παραγωγού ο οποίος παρέθετε πληροφορίες για το εκάστοτε συγκρότημα που έπαιζε. Προλογίζοντας ένα από τα τραγούδια αναφέρθηκε στο συγκρότημα Μαύροι Κύκλοι. Ανέφερε ότι ήταν σχετικά καινούριο στο χώρο με έντονο κοινωνικό- πολιτικό και αντιεξουσιαστικό μουσικό υπόβαθρο. Εγώ αμέσως τσίμπησα και άκουσα μετά προσοχής το μακροσκελές έπος '' Τετραγωνισμένα φύλλα''. Με το τέλος του τραγουδιού ένιωσα δέος μπροστά στο μεγαλείο του στιχουργού του οποίου το όνομα δε γνώριζα μέχρι τότε. Ο παρουσιαστής λοιπόν ανέφερε το όνομα του. Γιώργος Τσίγκος, ο ποιητής-στιχουργός. Έκτοτε έφαγα τον κόσμο να βρω και λοιπά τραγούδια του, οπότε και με βοήθησε μια φίλη μου και γειτόνισσα, η οποία ήταν ήδη μυημένη στους Μαύρους Κύκλους. Η συνέχεια είναι γνωστή. Κάθε δίσκος του συγκροτήματος έφτανε στα αφτιά μου και με έκανε να σκέφτομαι πως στη μικρή μας Ελλάδα το ροκ άργησε να ανθίσει μερικές δεκαετίες σε σχέση με το εξωτερικό. Εν κατακλείδι, ποτέ δεν είναι αργά ''Να ουρλιάξουμε ματώνοντας το λαιμό μας για όλα τα χαμένα βράδια μας...'
Καλά τα λόγια αλλά εδώ μιλάμε για μουσική , ας παίξουμε κάνα τραγουδάκι!
Για αρχή , το τραγούδι με το οποίο όλοι τον γνωρίσαμε.
Το τραγούδι που τον έκανε γνωστό σε ευρύτερο κοινο.
Και κάτι πιο καινούριο.
Πω πω, τί έγραψα πάλι....
ΑπάντησηΔιαγραφήΈμπνευση!
Διαγραφή