ΧΑΡΗΣτικη βολή

  Τον λατρέψαμε με τους Porcupine Tree αλλά τώρα άλλαξε ροτα και πλέον κυκλοφορεί δίσκους με το όνομα του. Αν με ρωτάτε , καλά κάνει, ειδικά το The Future Bites δεν θα μπορούσε να κυκλοφορήσει με το μεγάλο όνομα των Porcupine Tree, γιατί όσο progressive και να ήταν , πλέον ο Wilson έχει πάει αλλού κι ας μην αρχίσουμε τα “ τι είναι ο κάβουρας τι το ζουμί του” , “ δεν είναι Γιάννης είναι Γιαννάκης ”. Προσφάτως διάβασα μια συνέντευξη του στην οποία δήλωσε ότι τα τελευταία χρόνια γράφει την καλύτερη μουσική που έχει γράψει ποτέ. Sorry Steven αλλά νομίζω ότι την καλύτερη μουσική την έγραφες την εποχή του In Absentia του Signify, του Deadwing, του Up the Downstair κι ας μην συνεχίσω. Αυτό δεν σημαίνει ότι πλέον δεν κάνει καλή μουσική, το αντίθετο αλλά δεν μπορώ να συγκρίνω όλα τα παραπάνω με τους καινούριους του δίσκους. Για αυτό θα πω ότι το The Future Bites μου άρεσε. Ναι είναι πιο pop, πιο electro , πιο bitατο , πιο dance κι ας ακούγεται παράδοξο αλλά ναι μου άρεσε. Έχει βέβαια και τα ψ

  Ούτε ενάμισης μήνας δεν πέρασε για τη πρώτη ανάρτηση με δίσκο του νέου χρόνου! Καθόλου άσχημα θα έλεγα. Και ποιος είναι αυτός ο δίσκος; Imperial από τους Soen. Πρώτα πρώτα να εξηγηθώ για να μην παρεξηγηθώ. Είμαι αρκετά καινούριος στους Soen και δεν μπορώ να μιλήσω για πολλά πράγματα οπότε θα περιοριστώ καθαρά σε αυτό το δίσκο με τα λίγα που έχω καταλάβει για αυτούς.  Τους Soen τους ακολουθεί η ταμπέλα του progressive metal συγκροτήματος. Δεν διαφωνώ αλλά στο Imperial δεν θα βρεις δαιδαλώδεις συνθέσεις με παράξενους πολυμετρικούς ρυθμούς , ούτε αυτά τα ατελείωτα σόλο που σταματάνε μόνο όταν ο ηχολήπτης χτυπήσει το τζαμί κάνοντας με νόημα “ νισάφι ”, ούτε έχει συγκεκριμένο concept. Για την ακρίβεια ο δίσκος αυτός, είναι αυτό που κάποιοι ονομάζουν ( δεν μου αρέσει ο όρος γιατί χτυπάει άσχημα στο αυτί ) radio friendly. Ποιο συγκεκριμένα είναι ένας πολύ μελωδικός δίσκος που ξεχειλίζει από συναίσθημα, δύο στοιχεία που βρίσκονται σε απόλυτη ισορροπία με τα δυνατά και heavy riffs. Όπως σε ισ

Επιστροφή στην ελληνική σκηνή σήμερα και θέτω το εξής ερώτημα: ξέρει κανείς τι γίνεται εκεί στα Γιάννενα; Μη μου πείτε ότι κάτι έχει το νερό της λίμνης! Αν και οι περισσότεροι βλέπουμε τι συμβαίνει τον τελευταίο καιρό κι ειδικά με την επιτυχία των V.I.C. αλλά να θυμίσω ότι η πόλη έχει παράδοση από τα 90’s. Να θυμίσω τους Dirty Saints; Και περνάω στο κυρίως θέμα τους K2. Μετά από ένα mini EP το μακρινό 2014 και πολλές συναυλίες με τα μεγαλύτερα ονόματα της χώρας, ήρθε η ώρα για την πρώτη τους μεγάλη δουλειά και παρότι τραγουδάνε στα αγγλικά, προτίμησαν για τίτλο του δίσκου το ελληνικότατο στα γκιάννενα (Sta Giannena).  Δυνατό και φασαριόζικο με τραχιά φωνητικά που ταιριάζουν στον ήχο , χωρίς πολλές μελωδίες και τεχνικά σημεία που όπου υπάρχουν όμως δίνουν το κάτι παραπάνω, groove – southern metal ήχος με ολίγο από stoner , βασικά κι ότι άλλο ανακαλύψετε κατά την ακρόαση. Ένα άμεσος δίσκος που στα σκάει με τη μία στη μάπα. Εμφανέστατα καλά δουλεμένος από ένα σύνολο καλά δεμένο. Ακούστε τ