Αφιέρωμα : Deus x Machina (1o Μέρος)

Στις αρχές των 90’s ,δεν θυμάμαι ακριβώς , να ήταν το 93 , το 94; Κάπου εκεί τέλος πάντων ο Αργύρης Ζήλος έκανε μια εκπομπή στη ΕΡΤ ονόματι « το ροκ το ελληνικό » όπου παρουσίαζε διάφορα ελληνικά ροκ συγκροτήματα . Έπαιρνε συνέντευξη από το συγκρότημα ενώ υπήρχαν και κάποια τραγούδια που τα έπαιζαν ζωντανά στο στούντιο. Από αυτή την εκπομπή είχε περάσει το αφάν γκατέ του ελληνικού ροκ! Ακόμα θυμάμαι πως προλόγισε τους Deus x Machina! « Η μουσική δεν σε χαϊδεύει αλλά σου επιτίθεται , οι φωνές δεν απολογούνται αλλά καταγγέλλουν , οι πόρτες του ροκ σήμερα μένουν κλειστές για τους περίεργους και οι Deus x Maxhina μπαίνουν στο χορό» και στα καπάκια ακούγονται τα τύμπανα από την εισαγωγή του execute. Κάβλα λέμε!

Για τους ψυλλιασμένους, το execute είναι το χιτάκι των DxM και κάπως έτσι τους γνώρισα κι εγώ. Εκείνη την εποχή άκουγα φανατικά μια εκπομπή στο ραδιόφωνο που έπαιζε ανεξάρτητη ελληνική σκηνή . Οπότε έπαιζε την άκουγα με ευλάβεια , καθισμένος δίπλα από το ράδιο – κασετόφωνο κι όπως όλοι εκείνη την εποχή σε πλήρη ετοιμότητα να γράψω κάνα τραγούδι , παρακαλώντας να μη μιλήσει κι αν μιλούσε , φεύγαν κάτι γαμοσταυρίδια που με άκουγε όλη η γειτονιά! Τότε ήταν όταν πρωτάκουσα  το execute αλλά στην εκτέλεση του 7ιντσου που είναι πιο αργή. Αυτό ήταν , κόλλησα! Το φοβερό αυτό δισκάκι που στη δεύτερη μεριά είχε άλλο ένα έπος, το Iraq 'n' roll. Πραγματικά οι DxM δήλωναν τι θα ακολουθούσε.

Μέσα σε λίγο καιρό , μη ρωτήσετε πόσο, ακούω ότι έχει κυκλοφορήσει ο νέος δίσκος τους. Η φάση είναι μονόδρομος , έχω κατέβει κέντρο κι έχω αγοράσει και τους δύο δίσκους τους. Το Motorpsycho του '91 και βέβαια το Worlds Apart του '93. Λευκό και κόκκινο βινύλιο. Δισκάρες και τα δύο! Το Motorpsycho σε πιο garage – punk ήχο κι αν εξαιρέσεις την κακή παραγωγή και την επανάληψη των στίχων στα τραγούδια το άλμπουμ είναι φανταστικό. Ποιος μπορεί να παραβλέψει τραγούδια όπως το inspiration (τι ριφαρες!), το motorpsycho , το deus , το chase me και το even if we loose. 

Το Worlds Apart  πάει προς τον αμερικανικό ήχο της εποχής πιο σκληρό πιο “μεταλλιζέ”. Με διφορές στη σύνθεση ( για μένα η καλύτερη τους), καλύτερη παραγωγή και περισσότερη πλέον εμπειρία, ίσως και λεφτά για καλύτερο εξοπλισμό και πιο αξιοπρεπή παραγωγή. Execute, America, 35 Summers, Spring of Hate μερικές από τις καλές στιγμές του άλμπουμ.

Η πρώτη αυτή περίοδος των DxM , ο διαχωρισμός σε περιόδους είναι δικής μου εμπνεύσεως και μάλλον υποκειμενικός, θα κλείσει το 1995 με την κυκλοφορία του 7- ιντσου No Silence On My Face/ S.D.S. το οποίο έρχεται στα απόνερα του Worlds Apart. Καταπληκτικό, πορωτικο, στον ήχο που καθόρισαν με τον τελευταίο δίσκο τους. Κάπως έτσι τελειώνει μια περίοδος η οποία είναι πολύ δημιουργική και έντονη.