Pop.1280 Κι Ο Μετρ της Pulp Λογοτεχνιας

 

Φτου μου! Και ξανά-φτου μου! Και δεν προσπαθώ να ξορκίσω το κακό μάτι! Θα έπρεπε να ντρέπομαι! Για αυτό με φτύνω! Έχοντας διαβάσει αρκετά κόμικς και βιβλία κι έχοντας δει ταινίες που κατηγοριοποιούνται ως noir ή pulp ή crime, όλα το ίδιο είναι, να μην γνωρίζω τον μετρ του είδους; Έπρεπε να έρθει ένα link από φιλικό πρόσωπο για να διαβάσω και να δω ένα εξάλεπτο βίντεο που μου άνοιγε τα μάτια; Πως έγινε αυτό; Κι όμως έγινε. Όπως έγινε ο Jim Thompson να αναγνωριστεί μετά θάνατον. Είχε βέβαια μια κάποια αναγνωσιμότητα στις μέρες του, αλλά οι υπερσυντηρητικές κοινωνίες της εποχής δύσκολα δέχονταν αυτά που έγραφε κι όπως τα έγραφε. Αλλά που να ήξερε τι θα συνέβαινε μετά το θάνατο του! Και δώστου επανεκδόσεις των βιβλίων του και δώστου μεταφορές βιβλίων του στον κινηματογράφο και δώστου remake των ταινιών αυτών κι έλα που τελικά είχα δει κανα δυο από αυτές τις ταινίες αλλά μυρωδιά δεν πήρα! Δεν ήξερα καν ότι ήταν μεταφορά βιβλίου, ούτε το είδα κάπου , ίσως να μην έδωσα κι ο ίδιος σημασία. 

Φτάνει όμως η στιγμή που το Pop.1280 έρχεται στα χέρια μου κι έγινε βορά στις ελεύθερες, χαλαρωτικές, ώρες της άδειας μου. Το ρούφηξα! Γενικότερα ο μακαρίτης γνώριζε από παρανομία, έζησε την ποτοαπαγόρευση και έκανε παράνομες δουλειές κατά την διάρκεια της, έπινε τον κώλο του και κάπνιζε σα φουγάρο. Από την άλλη έψαχνε να διαβάζει ή να ακούει ιστορίες για φόνους κι άλλες παράνομες πράξεις. Εγκληματολόγος δεν έγινε όποτε έγινε συγγραφέας, ανακατεύοντας στο βαθύ καζάνι της τέχνης του προσωπικές εμπειρίες, ιστορίες που διάβασε ή άκουσε και βέβαια φαντασία. Πρακτικά αυτό το συνονθύλευμα είναι το Pop.1280. 

Κεντρικός ήρωας είναι ο Nick Corey σερίφης (όπως κι ο πατέρας του Thompson) σε μια μικρή πόλη του νότου, κάπου στις αρχές του 19ου αιώνα. Ο Nick παραδέχεται ότι είναι άχρηστος και χέστης, δεν έχει καμία διάθεση να κάνει τη δουλειά του, ούτε τον ενδιαφέρει , το μόνο που θέλει είναι να την κρατήσει και κυρίως τις καβάτζες της, γιατί έτσι κι αλλιώς δεν ξέρει να κάνει τίποτα άλλο. Αρχικά τα πάντα δείχνουν να κυλάνε ήρεμα , στην πορεία όμως αποδεικνύεται ότι η πόλη δεν είναι αυτό που φαίνεται, άλλα ένας βόθρος που κανένας “αχόρταγος” δεν θα μπορούσε να καθαρίσει. Βιαστές, παιδεραστές, φονιάδες, ψεύτες, εκβιαστές, ρατσιστές, φαλλοκράτες, κεφαλαιοκράτες κι αξιωματούχοι που χρησιμοποιούν τη δύναμη τους. Όλα αυτά, μερικοί φόνοι κι ένα ερωτικό τρίγωνο συνθέτουν το εκρηκτικό μείγμα που μας προσφέρει για ανάγνωση. Η δύναμη του βιβλίου είναι η ροή. Από την αρχή σε πιάνει και σε κρατάει παρόλο που πολλές καταστάσεις φαίνονται και είναι προφανείς. Αλλά η πραγματική ικανότητα του συγγραφεί είναι να σε εξαπατάει. Να κοιτάς το δέντρο και να χάνεις το δάσος! Οι περιγραφές του είναι σκληρές, η γλώσσα του ωμή, αλλά αυτό που τσακίζει κόκκαλα είναι ο κυνισμός του! Με αυτό τον κυνισμό ο πρωταγωνιστής βουτάει στα εσώψυχα, τα δικά του, των ανθρώπων, της κοινωνίας και της ζωής. Φαντάζομαι πόσο θα ενοχλούσε αυτό, ειδικά στην εποχή του. Φιλοσοφημένο βιβλίο με νοήματα και τέτοια δεν είναι κι αν ψάχνετε να διαβάσετε κάτι τέτοιο, βρείτε κάτι άλλο.

Κλείνω εδώ, γιατί ξεπέρασα τον εαυτό μου. Δεν πίστευα ότι θα έγραφα πότε για βιβλίο, καθότι δεν είμαι και πολύ γνώστης της λογοτεχνίας. Δηλαδή, ούτε για ένα φωτορομάντζο δεν με έβλεπα να γράφω. Αλλά έλα που το είχα φρέσκο στο μυαλό μου! Άσε τον ελεύθερο χρόνο που διαθέτω, αυτές τις δυο, μοναδικές, εβδομάδες το χρόνο! Τεσπά, δείγμα έδωσα και ψάχνω να βρω το επόμενο για ανάγνωση βιβλίο, του Jim Thompson εννοώ.