Body Count: Carnivore

Πρώτο άλμπουμ του 2020 και κάνω δυναμικό μπάσιμο! Οι Body Count δεν νομίζω ότι χρειάζονται πολλές συστάσεις! Βρέθηκαν στο προσκήνιο στα 90’s, τότε που έκανε την εμφανιση του εκείνο το μεγάλο κύμα των alternative metal συγκροτημάτων και μετά από δύο διαλείμματά, μας ξανασυστηθηκαν το 2014 με το Manslaughter. Ακολούθησε το Bloodlust το 2017 (links και για τους δύο δίσκους, όποιος δεν βαριέται να διαβάσει τι έγραφα τότε) , για να φτάσουμε στο Carnivore. Αν και ξέρεις πάνω κάτω τι να περιμένεις, το Carnivore είναι αρκετά πολυδιάστατο και έχει περισσότερο την αίσθηση των 90’s δίσκων της μπάντας.
Περιμένεις λοιπόν ότι θα ακούσεις τον Ice T να  ραπάρει αλλά εδώ το κάνει σχεδόν παντού. Θα μου πείτε τώρα , τραγούδαγε πότε ο Ice T? Όχι, έκανε εκεί ότι ακολουθούσε τη μελωδία αλλά πρακτικά ράπαρε. Εδώ κι η μουσική έχει τέτοιο ρυθμό ώστε να αναδεικνύει τα ραπ στοιχεία κι ακούγοντας τον δίσκο με προσοχή, η εύλογη διαπίστωση είναι ότι αυτά τα ραπ στοιχεία, είναι ο συνδετικός κρίκος για τα τόσο ετερόκλητα στοιχεία που παρουσιάζει το άλμπουμ. Όσο για τη θεματολογία του, είναι  γνωστή, δεν χρειάζεται να χύσω τόνους ηλεκτρονίων στην οθόνη του υπολογιστή μου για να την αναλύσω.
Για να κλείσω την ίσως και φλύαρη εισαγωγή μου και να μπω στο ψητό, η τριπλέτα αυτών των δίσκων  ( Manslaughter, Bloodlust, Carnivore ) και κυρίως τα δύο τελευταία, παρουσιάζουν ένα συγκεκριμένο μοτίβο. Έχουν καλεσμένους που συμμετέχουν σε κάποιο τραγούδι , έχουν μια διασκευή  προς τιμήν  κάποιας μεγάλης μπάντας που τους επηρέασε και μερικές διασκευές έτσι λίγο πιο περίεργες!
Ας βάλω όμως μια τάξη γιατί έχω αρχίσει να μπερδεύω τα πράγματα. Η βασική κατεύθυνση του άλμπουμ είναι ο σκληρός ογκώδης ήχος που υιοθέτησαν κυρίως στο Bloodlust , πότε προς το nu πότε προς το thrash με δυναμικά τύμπανα κι ογκώδεις μπάσογραμμές. Έτσι λοιπόν ξεκινάει το άλμπουμ και στα σκάει στη μάπα! Κι όποιος νομίζει ότι ακούγοντας τα 2 πρώτα τραγούδια ξέρει τι θα ακούσει παρακάτω, τον κακό του τον καιρό , γιατί παρακάτω έρχονται τραγούδια όπως η εκτέλεση (διασκευή δεν είναι ) του Ace of Spades των Motorhead , αξιοπρεπέστατη , ως φόρος τιμής στους Motorhead και τον τεράστιο Lemmy. Υπάρχει το τέρμα groov-ατο Bum-Rush που μαζί με τις διασκευές δύο παλιών ραπ τραγουδιών του Ice T μας πάνε πίσω στα 90’s. Colors και 6 in tha morning καταπληκτικές επιλογές , καταπληκτικές διασκευές. Η συμμετοχή της Ame Lee, σε ένα τραγούδι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα της που ελάχιστα θυμίζει Body Count και περισσότερο Evanescence ή Lacuna Coil. Οι άλλες συμμετοχές που έχουμε στον δίσκο των Riley Gale ( Power Trip) και Jamey Jast ( μάλλον Hatebreed γιατί είναι πολυπράγμων) ταιριάζουν μεν, αλλά κατά τη γνώμη μου δεν προσφέρουν πολλά. Κι όλα αυτά σε μια σειρά που δεν σε αφήνει να συνηθίσεις σε έναν ήχο μόνο , ανακατεμένα για να σε κρατάνε σε εγρήγορση, σα να σου κάνουν σκωτσέζικο ντούς! Επίσης θα συναντήσεις στοιχεία που χαρακτηρίζουν εδώ και χρόνια τους Body Count, πότε είναι μουσικά κι άλλες φορές είναι στοιχεία όπως τα μηνύματα του Ice T, είτε στις εισαγωγές, είτε ενδιάμεσα στο τραγούδι, ηχητικά εφέ ή διάλογοι κι είναι όλα διάσπαρτα μέσα στον δίσκο.
Thumbs up για άλλη μια φορά στον αστείρευτο Ernie -C που έχει κάνει εξαιρετική δουλειά και σε αυτό το άλμπουμ! Sol-άρες, riff-ρες , δεν είναι κρυφή η αγάπη του στους Slayer, εκεί που πρέπει και στο μέτρο που πρέπει! Και μην ξεχάσω και την παραγωγή, επίσης εξαιρετική! Τέλος δυο κουβέντες για το εξώφυλλο του δίσκου. Εκ πρώτης όψεως μοιάζει άδειο αλλά αν το δούμε πιο προσεχτικά κρύβει αρκετή λεπτομέρεια.
Για να κλείσω την παρουσίαση , είναι εμφανές ότι ο δίσκος θα δημιουργήσει πολλές απόψεις. Οι σκληροπυρηνικοί μεταλλάδες θα προτιμήσουν το σκληρό κομμάτι του δίσκου, οι πιο εναλλακτικοί τα πιο groov-ατα, metal-rap  σημεία του , αλλά οι οπαδοί τους θα τον ευχαριστηθούν από την αρχή μέχρι το τέλος!

Για να είμαι δίκαιος και να καλύψω όλα τα γούστα ανεβάζω δυο τραγούδια.