Δεκατέσσερα Χρόνια Μετά ... Madrugada

Έχει μαλλιάσει η γλωσσά μου να λέω ότι μπάντες σαν τους Madrugada δεν ξαναβγαίνουν. Δεκατέσσερα χρόνια μετά, η μπαντάρα αποφασίζει να κυκλοφορήσει νέο δίσκο. Κι όμως, εγώ δεν είμαι ζεστός στο άκουσμα της είδησης. Γιατί; Γιατί βλακωδώς σκέφτηκα ότι κι απόντος του Robert Burås, ο δίσκος θα ακουγόταν περισσότερο σαν μια προσωπική δουλειά του Hoyem, παρά σαν Madrugada. Μεταξύ μας τώρα, δεν ήταν δύσκολο να πειστώ. Τελικά τον άκουσα και διαπίστωσα το λάθος που πήγα να κάνω. Οι Madrugada πάντα γράφανε τα τραγούδια ως ομάδα, πάντα τα επεξεργάζονταν όλοι μαζί κι αυτό δεν άλλαξε , δεκατέσσερα χρόνια μετά. Ο Burås δηλαδή δεν λείπει; Λείπει, αλλά πότε δεν θα μάθουμε πως θα ήταν ο δίσκος αυτός με τον Burås στη σύνθεση.

Ο δίσκος είναι μια επιστροφή στην εποχή των Industrial Silence και The Nightly Disease. Όλα τα στοιχειά που λατρέψαμε στους madrugada είναι εκεί, ίσως λίγες μόνο προσθήκες στον ήχο. Γενικότερα προτίμησαν να συμπεριλάβουν στον δίσκο πιο ήρεμα τραγούδια και συναισθηματικά, τα ξεσπάσματα δεν λείπουν αλλά είναι λίγα και περιορισμένα. Αν και κάπου διάβασα μια συνέντευξη που λέγανε ότι είχανε γράψει και δυνατά τραγούδια, αλλά δεν τα προτίμησαν. Οκ, κανένα πρόβλημα. Αυτό είχαν στο μυαλό τους, αυτό έκαναν. Άλλωστε τόσα χρονιά οι Madrugada πρέπει να έχουν τραγούδια στο συρτάρι τους για να βγάλουν άλλους τέσσερις δίσκους. Απόδειξη, το The World could Be Falling Down και το Slowly Turns The Wheel που ανασύρθηκαν σκονισμένα μέσα από κάποιο συρτάρι. Τώρα λοιπόν που ξεπέρασαν την αμηχανία, ετοιμαστείτε!

Σε γενικές γραμμές, είναι ένας Madrugada δίσκος, είναι καλός, αλλά σίγουρα δεν εντυπωσιάζει. Ίσως κάνα δυο τραγούδια κι αν έλειπαν από τον δίσκο να μην με ενοχλούσε. Όλα καλά, όλα καλά.

Άσχετο, γιατί 40 € ρε παιδιά το βινύλιο; Διπλό μεν τσιμπημένο δε!