Nightfall : At Night We Pray

Σήμερα θα πρωτοτυπήσω! Θα γράψω δυο εισαγωγές για το ιδιο άρθρο κι αυτό γιατί νιώθω άσχημα που δεν έγραψα κάτι την προηγουμένη εβδομάδα. Δεν είναι οτι δεν έχω ακούσει τίποτα αυτή τη περίοδο , το αντίθετο κι όμως για κάποιο λόγο δεν έγραψα τίποτα. Πιστεύω οτι μάλλον είναι πρόβλημα συγκέντρωσης. Δεν έχω καταφέρει να αποκωδικοποιήσω αυτό που ακούω ώστε να μπορέσω να γράψω κάτι που θα είναι σωστό, παρά το χρόνο που έχω αφιερώσει. Ούτε σήμερα έχει αλλάξει κάτι αλλά πλέον παίζεται η αξιοπιστία μου! Για αυτό θα προσπαθήσω όσο καλύτερα μπορώ να παρουσιάσω έναν από τους δίσκους που ακούω αυτή τη περίοδο. Τέλος της πρώτης εισαγωγής περνάω στην εισαγωγή του κυρίως άρθρου. 

Οι Nightfall δεν είναι νέοι στο κουρμπέτι, αντιθέτως θα τους ταίριαζε ο χαρακτηρισμός των βετεράνων. Όποιος ανατρέξει στη δεκαετία του 90 θα θυμηθεί ή θα ανακαλύψει οτι όταν μιλάγαμε για ελληνικό συγκρότημα που έχει ξεφύγει από τα ελληνικά σύνορα εννοούσαμε τους Nightfall. Έχω παραδεχτεί οτι δεν είμαι γνωστής, ούτε λάτρης του ακραίου ήχου χωρίς αυτό να σημαίνει οτι δεν μου αρέσουν κάποια πράγματα.  

Είναι αλήθεια ότι δεν γνώριζα ότι οι Nightfall είναι δραστήριοι ακόμα, νόμιζα οτι είχαν διαλυθεί. Κι  όμως, μπορεί να μην κυκλοφορούσαν δίσκους με την ίδια συνέπεια, αλλά συνέχιζαν αν κι η τελευταία τους κυκλοφορία, εντοπίζεται στο μακρινό 2013. Δεν ξέρω λοιπόν αν είναι δόκιμο να μιλήσω για την επιστροφή των Nightfall, αλλά σίγουρα μπορώ να μιλήσω για την επιστροφή του Mike Galiatsos, που αλλάζει τα δεδομένα και φέρνει πίσω την παλιά καλή αίσθηση που έκανε τους Nightfal lαυτό που είναι σήμερα. Επιπλέον έχουμε την προσθήκη του Φώτη Bernardo που χαίρει μεγάλης εκτίμησης απο τους metal fans, ειδικά όταν κοπανάει τα τύμπανα του. Την τετράδα ολοκληρώνει ο Kostas Kyriakopoulos που κάνει πολύ καλή δουλειά στο μπάσο. 

Καλά όλα αυτά, αλλά ο καταλύτης που με έβαλε στη διαδικασία να ακούσω το At Night We Prey είναι τα δύο στουντιακά live που κυκλοφόρησαν πριν τον δίσκο  και ειδικά το Ishtar! 

Το At Night We Prey σίγουρα φέρνει κάτι από τα παλιά. Συνθέσεις που πέρα απο τον προφανή death προσανατολισμό περνάνε απο black ατμοσφαιρικές φόρμες , doom κοψίματα, thrash ρυθμούς και riff. Ο Γαλιάτσος είναι σε φόρμα , τα riff , τα σόλο και τα μελωδικά κομμάτια που προσθέτει είναι αυτά που περιμένουμε. Ο Bernardo μεταμορφώνεται σε κτήνος πίσω από τα τύμπανα, δίνοντας τον ρυθμό κι ο Κυριακόπουλος δίνει την απαραίτητη βαρύτητα με το μπάσο, δένει μια χαρά στο rythm session και προσφέρει στην ατμόσφαιρα του δίσκου.  

Οπώς θα έχετε παρατηρήσει, δεν έχω ακόμα μιλήσει για τον Εύθυμη Καραδήμα. Περα απο το οτι ο Ευθύμης ήταν η σταθερά των Nightfall όλα αυτα τα χρόνια , ο συγκεκριμένος δίσκος κρύβει ένα μεγάλο κομμάτι από αυτόν. Ο ίδιος δεν το κρύβει, μιλάει ανοιχτά για το πρόβλημα της κατάθλιψης που τον ταλαιπώρησε τα τελευταία χρόνια. Μιλάει σε συνεντεύξεις, αλλά κυρίως μιλάει στους στίχους. Πρόκειται για έναν πολύ προσωπικό δίσκο κι αυτό φαίνεται και στον τρόπο που τραγουδάει. Τα φωνητικά του ποικίλουν μπορεί να είναι brutal, μπορεί να είναι καθαρά, εντάσσονται στο κλίμα της μουσικής και το συναίσθημα τον στίχων.  

Νομιζώ οτι έγραψα αρκετά μέχρι τώρα. Πιθανότατα να έκανα κι ένα μίνι αφιέρωμα στους Nghtfall. Ήρθε η ώρα της ακρόασης.