Green Carnation: Leaves of Yesteryear

Δεν θα γράψω πολλά για τους Green Carnation γιατί έχω ήδη γράψει αρκετά στο αφιέρωμα που είχα κάνει πριν από σχεδόν δύο μήνες και χωρίς να είναι απαραίτητο, μπορείτε να διαβάσετε το πρώτο μέρος ΕΔΩ και το δεύτερο ΕΔΩ. Το μόνο που μένει να κάνω τώρα είναι να επιστρατεύσω όση αντικειμενικότητα μπορώ, για να γράψω δυο λόγια για το Leaves of Yesteryear.
Δεκατέσσερα χρόνια μετά το τελευταίο studio album τους, οι GC επιστρέφουν αρχικά με κάποιες συναυλίες και τελικά με νέο δίσκο. Βέβαια είναι πλεονασμός να το αποκαλέσω άλμπουμ και δεν έχει να κάνει με τη διάρκεια του, αλλά μετά το περιεχόμενο. Μάλλον η πιο σωστή ορολογία θα ήταν EP. Το εγχείρημα τους περιέχει πέντε tracks εκ των οποίων μόνο τα τρία είναι καινούρια , χωρίς να βάζω το χέρι μου στη φωτιά ή τέλος πάντων ακυκλοφόρητα και σίγουρα δεν έχει καμία σχέση με εκείνη τη doom τριλογία που είχαν προαναγγείλει.
 Ας τα πάρουμε λοιπόν με τη σειρά εμφάνισης! Πρώτο το Leaves of Yesteryear που το έδωσαν μέσω youtube για προ ακρόαση. Ένα όμορφο τραγούδι που γρήγορα αναγνωρίσαμε τον ήχο των GC που λατρέψαμε.
Το Sentinels είναι βγαλμένο από την εποχή του Quite Offspring και ίσως είναι το πιο αδύναμο τραγούδι του δίσκου, χωρίς όμως να είναι κακό.
Συνέχεια με το My Dark Reflections of Life and Death. Ένα τραγούδι από τον πρώτο τους δίσκο  Journey to the End of the Night. Όπως είχα γράψει και στο αφιέρωμα, αυτόν τον δίσκο δεν το έχω ψάξει πολύ. Το συγκεκριμένο τραγούδι πάντως είναι εκπληκτικό και έχουν καταφέρει να το αναδείξουν φέρνοντας το πιο κοντά στον ήχο που τους έκανε γνωστούς, αφαιρώντας όλο αυτό εφιαλτικό σκηνικό που έχουν στήσει συνολικά σε αυτόν το δίσκο και σίγουρα μεγάλη διαφορά κάνει η σύγχρονη παραγωγή!
Ένα πουλάκι μου είπε ότι το καλύτερο τραγούδι του δίσκου είναι το Hounds και τελικά δεν είχε άδικο. Ένα δεκάλεπτο έπος. Κι όταν οι GC έχουν δέκα λεπτά μουσικής μπροστά τους, κάνουν παπάδες!
Για το τέλος κράτησαν τη διασκευή του Solitude των Black Sabbath η οποία είναι μια χαρά, αλλά θα είχε περισσότερη αξία ως bonus track σε ένα δίσκο με περισσότερα καινούρια τραγούδια.
Ο μέχρι τώρα απολογισμός είναι ένα δίσκος, ο οποίος είναι περισσότερο ένα EP παρά μια ολοκληρωμένη δουλειά, αξιόλογο πάντως ,μια συναυλία η οποία δεν έγινε, αλλά αναβλήθηκε λόγο τις κατάστασης και ελπίζω ότι δεν θα ακυρωθεί τελικά , οπότε τι μένει; Η δίψα για Green Carnation.
ΜΑΣ ΑΚΟΥΤΕ ΕΣΕΙΣ ΕΚΕΙ ΠΑΝΩ ΣΤΗ ΝΟΡΒΗΓΙΑ; ΔΙΨΑΜΕ ΑΚΟΜΑ ΕΔΩ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ!