Ma Rainey κι ο μαύρος κώλος της

Εξαφανίστηκα, το ξέρω, αλλά επέστρεψα. Σήμερα το μενού έχει ταινία. Μια ταινία για την οποία καιρό τώρα θέλω να γράψω. Ma Rainey's black bottom! Εδώ έχουμε μια βιογραφική ταινία για τη μεγάλη diva των blues κι όπως γίνεται αμέσως αντιληπτό, πρόκειται για μια ταινία με πολύ blues μουσική. Επίσης, εύκολα αντιληπτό γίνεται από τα πρώτα λεπτά της ταινίας ότι στην ουσία πρόκειται για θεατρικό έργο που μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη.

Η ιστορία ξεκινάει σε ένα studio κάπου στην Μέκκα των blues, το Chicago, όπου η Ma Rainey πρόκειται να γυρίσει δίσκο. Πρώτα φτάνει η ορχήστρα της, η οποία στο υπόγειο του studio ξεκινάει τις πρόβες για την ηχογράφηση ( να θυμίσω ότι εκείνη την εποχή οι ηχογραφήσεις γίνονταν με όλους τους μουσικούς να παίζουν ζωντανά στο studio). Βέβαια, η πρόβα περνάει από σαράντα κύματα, μια που ο νεαρός τρομπετίστας της ορχήστρας Levee, αμφισβητεί τα πάντα! Το όραμα του για το μέλλον κι ο νεανικός του ενθουσιασμός, έρχονται σε αντίθεση με των συντηρητισμό των μεγαλύτερων σε ηλικία συναδέλφων του, οι οποίοι δείχνουν πλέον συμβιβασμένοι. Η συζήτηση ανάβει, οι ιστορίες διαδέχονται η μια την άλλη κι οι διαφωνίες συνεχίζονται. 

Η ώρα έφτασε και στην σκηνή μπαίνει η μεγάλη diva! Κι αν νομίζετε ότι πλέον τα πάντα θα κυλήσουν ομαλά, κάνετε λάθος. Ναι μεν η Ma Rainey βάζει στην θέση του τον νεαρό αμφισβητία, αλλά τότε αρχίζει τις δικιές της παραξενιές. Στην κυριολεξία ψήνει το ψάρι στα χείλη των ανθρώπων της δισκογραφικής. Μπορεί με τη σύγχρονη οπτική η Ma Rainey να φαίνεται ψωνάρα, αλλά δεν είναι. Ανοίγεται στους εμπίστους της, λέει ιστορίες από την ζωή της κι εξηγεί τη συμπεριφορά της που δεν έχει καμία σχέση με τα σύγχρονα ψώνια! Εν τέλει οι ηχογραφήσεις θα περάσουν κι αυτές από σαράντα κύματα για να ολοκληρωθούν κι εγώ σταματάω εδώ με την πλοκή για να μην αρχίσω να αραδιάζω spoilers.

Τελικά η ταινία δεν είναι για την Ma Rainey. Αν και σίγουρα υπάρχουν αρκετά βιογραφικά στοιχεία, στόχος είναι να ειπωθούν πολλά πράγματα για τα blues, τη μουσική βιομηχανία, τη ζωή, τις δυσκολίες των μαύρων κι άλλα πολλά. Οι διάλογοι είναι απολαυστικοί, η αποτύπωση της εποχής εξαιρετική και οι ερμηνείες δυνατές. Για τη μουσική δεν χρειάζεται να σχολιάσω!

Για το τέλος κράτησα τα όσα έγιναν με τα Όσκαρ. Το δυνατότερο σημείο της ταινίας είναι η ερμηνεία του Chadwick Boseman ( Levee), που του χάρισε την υποψηφιότητα για Όσκαρ. Το τραγικό της υπόθεσης είναι ότι πέθανε τον Αύγουστο, δηλαδή πριν τα Όσκαρ. Το φοβερό είναι ότι με την ερμηνεία του κέρδισε πολλούς οπαδούς που αποδείχθηκαν και φανατικοί. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την μεγάλη αντίδραση τους όταν ανακοινώθηκε ότι το Όσκαρ το κέρδισε ο Anthony Hopkins, έσταξαν χολή! Άποψη δεν έχω, γιατί δεν έχω δει την ταινία του Anthony Hopkins. Πάμε trailer!